نمیخواستم بنویسم ، اما تولد دوباره یک تولد ، دستمایه ای شد برای نوشتن ، امروز تولد کسیه که همیشه با حرفاش ، شعراش ، اشکاش و قلبش منو متولد کرده اونم نه دوباره که هزار بار .

**************************************************************

تقدیم به نازنین یا یک دنیا گلهای سرخ به یاد سرخی عشق

از همه گر رها شوم ، از تو جدا نمیشوم
تا تو زمین سجده‌ای ، سر به هوا نمیشوم
من تو بگو فدا کنم ، تن تو بگو فدا کنم
گر همه را رها کنم ، تارک ما نمیشوم
گر نزنی سپیده‌دم ، فلق‌نواز شب‌شکن
پنجه به تار شعر من ، عشق‌نوا نمیشوم
مهرتبار من تویی ، سبزقرار من تویی
دار و ندار من تویی ، اهل سخا نمیشوم
زمزمه کن بخوان مرا ، مقصد من به انتها
گرنکنی مرا فنا ، بر تو روا نمیشوم
خیز و به دار خوان مرا ، در شب شاعرانه‌ای
خانه‌خراب کن مرا ، ای خود آشیانه‌ای
جذبه عطر بارشی ، جاری سبز رویشی
بر عطشم روانه شو ، گرچه به من روانه‌ای
در فلق صداقتت گرچه افول میکنم
قصه فنا نمیکنم منجی جاودانه‌ای
من که هماره سجده را رو به ستاره کرده‌ام
بوسه به خاک میزنم تا تو بر آستانه‌ای
ضجه جغد کینه از سیطره شبانه‌ها
باز بخوان سپیده را ، ای که فلق‌ترانه‌ای
شاعر کوچک تهی پیش بلند شوکتت
خط زده هرچه آنه را تا تو کنار خانه‌ای ، تا تو بر آستانه‌ای
تاب تبت نمیکنم هرچه گریز میزنم
عارف بیکرانه‌ام ، باز تو در میانه‌ای
من زده ام ز دغدغه ، تن به تلاطم غزل
زورق آبی سکون ، کی بردم کرانه‌ای
خیز و به دار خوان مرا

نه عشق و نه نیاز و نه بوسه ، هیچیک سر ما شدن نبود ، تو بودی ای نوگل باغ معنا .

نگه کن ، خوب بر تاروپود وجودم بنگر ، یا از استخوانهای آتشی فراهم کن و مرا بسوزان ، یا دل به دلم ده که من نه دیگر آن شوخ روی برنایم .

گذشت و گذشت و گذشت تا یکروز اون رفت به شکار ، شکار آهو که نه ، شکار دل بیچاره من . و دل منم بدجوری تیر خورد . مثل اون قلبایی که از وسط تیر میخوردند ، البته یه کم بهتر .