به عمق نومیدی رسیده بودم و تاریکی چتر خود بر همه چیز کشیده بود

که نازنین از راه رسید و روح مرا رهایی بخشید .

فرسوده بودم و خود را به دیوار زندانم میکوبیدم .

زندگیم تهی از گذشته و عاری از آینده بود

و مرگ موهبتی بود که مشتاقانه خواهانش بودم .

اما کلامی کوچک از انگشتان نازنین نازنینم ریسمانی شد در دستانم

به آن ورطه پوچی پیوند خورد و قلبم با شور زندگی شعله ور شد

معنای تاریکی را نمیدانم ،

اما بودن با نازنین به من اموخته که چگونه بر تاریکی غلبه کنم .

نازنین ، اینم زمزمه بودن من وقتی تو نیستی

بانوی من ، بانوی من

تو همه دار و ندارم

با من از تنم خودی تر

تو تمام کس و کارم

تو نهایتی نهایت 

مثله معراج سپیده

تو نفس کشیدن من

نفسهایی که بریده

بانوی من ، بانوی من

فصل تو، فصل شکفتن

فصل من در هم شکستن

از تو گفتن ، از تو مردن

روی شاخه دو دستت

مرگ برگی در کمینه

این به خاک افتادن من

شعر نفرین زمینه

شاعت عزیمت تو

میشه انتها نباشه ؟

میتونه زوال شب بو

بغض باغ ما نباشه ؟

شام آخر ، بی تو شاید شب اغاز باشه

میتونه زمین دلیلی واسه پرواز باشه

پایان هفتمین روز تنهایی

نوشته های دیگران()